Lucky Blonde

Και ξυπνάς μια μέρα εκεί μέσα στην καραντίνα και κοιτάς γύρω σου και δίπλα σου και μέσα σου και συνειδητοποιείς πόσα έχεις κάνει λάθος, πόσα έχεις κάνει γιατί το θέλουν οι άλλοι και πόσα περισσότερα ΔΕΝ έχεις κάνει καν.... Θα μου πεις η καραντίνα σου φταίει? Όχι, δεν κατάλαβες. Την ευχαριστώ την καραντίνα. Την αγαπώ. Την ευγνωμονώ. Μου άνοιξε τα μάτια. Για να σας τα ανόιξω και εγώ με τη σειρά μου, όσο μπορώ και όσο μου επιτρέπετε.

Έχεις από κοντά τους πρώην σου; Φαινόμενο αιώνιο αλλά ομολογώ πως τώρα είναι λίγο πιο εφικτό. Έτσι με τα σοσιαλ μίντια ξέρεις....ένα κλικ δρόμος. Αλλά ας τα πιάσουμε όλα με τη σειρά! Είναι γεγονός πώς πολλές από εμάς έχουμε, είχαμε και ίσως θα έχουμε μια τάση να κρατάμε επαφή με τους πρώην μας έτσι για την τιμή των όπλων, για τα χρόνια που χαλαλήσαμε αλλά και λόγω της απεριόριστης ανασφάλειας που μας διακατέχει καθώς πού να φανταστούμε να τους αφήνουμε ελευθερο το πεδίο να κάνουν και αυτοί οι δύσμοιροι τη ζωή τους. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν το να κρατάς επαφή για την τιμή των όπλων μιας και εντάξει στραβωθηκε ο καημένος και ένιωσε δυο πράγματα για σένα και κρίμα είναι να τον ξεκοψεις έτσι απότομα μην πάθει και τίποτα και τρέχεις με την πέρλα στα δικαστήρια με ήθος «να με Συμπαθάτε κυρ δικαστά αλλά είμαι και γυναίκα φωτιά, τι να κάνομεν;!»

Σε θέλω στο μουντ, σε θέλω συγκεντρωμένη. Πώς περνάς όταν κάθεσαι στην παραλία μόνη σου στις 7:30 το απόγευμα και μια υπενθύμιση στο ρημάδι το φβ σε πηγαίνει ένα χρόνο πίσω, τέτοια μέρα ακριβώς, που τον ερωτεύτηκες για πρώτη φορά. Ναι για πρώτη φορά, γιατί μετά από αυτήν ακολούθησαν κιαλλες. Βασικά ας ειμεθα ειλικρινείς, κάθε φορά που τον συναντούσα μετά από εκείνη, τον ερωτευόμουν ξανά.  Ας τα πάρω όμως από την αρχή για να νιώσεις το βάσανο μου που είναι όμοιο με εκείνο του Μακρόπουλου στο γνωστό και μη εξαιρετέο «επέτειο χωρισμού εγώ γιορτάζω, τη ζωή μου τώρα αλλαζω με ένα γράμμα που άφησες εδώ.....» και λέει λέει ο καρμίρης και πώς τον νιώθω, λέει στο τέλος «πόσο θέλω να σε ξαναδώ» θύμα Μακρό και εσυ. Φίλος μου πολύ. Καταλαβαίνεις !

Καλησπέρα από ένα χωριό της Ελλάδος. Ναι, τη Θεσσαλονικη εννοώ. Είναι κάπως κατακαλόκαιρο (τύπου δε θυμάμαι από πότε έχω να βγω στο μπαλκόνι, μιας και το ερκοντισιόν έχει γίνει ο καλύτερος μου φίλος) έχω κάνει ότι είναι απαραίτητο για έναν συγγραφέα (χαχαχαχαχα) ώστε να του έρθει η έμπνευση να γράψει και περιμένω μια κάποια φώτιση. Προσπερνώ τη λέξη “συγγραφέας” και θα αρκεστώ στο πρόβλημα “έμπνευση”. Για να καταλάβεις εχω να γράψω πάνω από ένα, ίσως και δύο χρόνια. Όοοοοοοχι, δεν κατάλαβες, όταν λέω δεν έχω γράψει εννοώ πως δεν έχω γράψει ούτε ευχητήρια κάρτα. Και αναρωτιέσαι τώρα μέσα σου και εσύ “Γιατί, μαρή?” (το “μαρή λόγω οικειότητας).

Κρατιέμαι τόσο καιρό, δε μιλάω δε μιλάω αλλά θα έσκαγα. Όχι ότι και εγώ δε θα φτάσω καααααποια στιγμή τα 40 (μέχρι τότε θα είμαι 25) αλλά προς το παρόν έχω κάθε δικαίωμα να θάβω γιατί έχω και ένα μπλογκ και ότι θέλω κάνω. Που λες, αυτός ο άνθρωπος αυτός, τα έχει εδώ και κοντά χρόνο θαρρώ, με μια σαραντάρα. Και αν δεν είναι σαραντάρα αδιαφορώ. Άλλωστε το μισό υπέρ του μαθητή. Άρα αν είναι 37 μετράει για σαράντα. Και μεγάλη της τιμή που γράφω για αυτήν αλλά τι να κάνω και εγώ; διαβάζω μηνύματα σας που έχετε όμοια προβλήματα και είπα να το μοιραστώ να ταυτιστείτε και με αυτό να μαζευτούμε για ένα ποτακι όλες εμείς οι υπεράνω να πάμε να πέσουμε από τον Ζάλογκο. Το ποστ αυτό δεν είναι για να τον χωρίσω από αυτήν (μιας και τέτοιος που είναι ας τον έχει να τον χαίρεται) αλλά για να διευκρινήσω τους λόγους που προτιμάνε οι αλήτες να είναι με αυτές τις γριές κότες (το ζουμί ψάξε ψάξε δε θα το βρεις) και όχι με εμάς που σφύζουμε από ζωή και είμαστε και πιπινακια και ακόμα δε

Καλά δεν το συζητώ. Πολλά έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρονου και την άφιξη του γήρατος. Αλλά ένα από τα καλά είμαι πως πλεον πανε ματια μου οι εθισμοί, πάνε! Και έχω γίνει, που λες, πολύ συγκροτημένος ανθρωπος και ψύχραιμος. Περιμενω υπομονετικά να αποδείξει και ο καινούργιος γκομενος οτι ειναι μαλακας (καλά ειναι θεμα ημερών πλεον), και δεν ενθουσιάζομαι με τα δυο τρια ψεμματακια τους και γενικά καλά περνάμε ετσι που μας καταντήσαμε να μην πιστεύουμε σε τιποτα και χάθηκε καθε ελπίδα για τον πρίγκιπα του παραμυθιού.