Γίνεσαι καλύτερος για κάποιον και δεν το βλέπει ποτέ (λειτουργία συμβατότητας)

ΠΡΟΒΛΗΜΑ: 

Θέλω να πω ότι τρως χυλοπίτες. Επαγγελματικές και προσωπικές. Όλοι σου χαμογελάνε και λένε "καλός είσαι αλλά...". Εσύ απεγνωσμένα θες να μάθεις γιατί είσαι πάντα friend zone και ρωτάς. Δε το ρίχνεις στους άλλους. Προσπαθείς.

Είναι αυτό που έβαλες χθες σαν εικόνα δυο άρθρο "τώρα που έμαθα να μαγειρεύω, θα γυρίσει πίσω;".

Προσπαθείς, διορθώνεσαι (με αυτοεκτίμηση μηδέν αλλά εσύ προσπαθείς). Θες να στο αναγνωρίσουν. Κάποιοι φίλοι σου λένε ότι αλλάζεις, αλλά εσύ θέλεις να στο αναγνωρίσει αυτός που σου ρίξε την πρώτη χυλόπιτα. Αλλά ακόμα και να στο αναγνωρίσει, δε θα αλλάξει τίποτα και παραμένεις μόνος σου αλλα βελτιωμένος.

Πως ξεκλειδώνεται σε αυτό το σημείο το "δε με νοιάζει τι λες εσύ, εγω το κάνω για τον εαυτό μου"; Με λίγα λόγια, μπορείς να μετατρέψεις την αρνητική ενέργεια σε "κινητική", αλλα οχι απαραίτητα σε θετική

Ελπίζω να έβγαλα άκρη ή απλα τα έχω κουλουβάχατα στο μυαλό μου

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ: 

θες να σου πω πραγματικά? δε θεωρώ ότι ποτέ κανείς δεν κάνει τίποτα για τον εαυτό του. Όλοι τα κάνουμε για άλλους, για τον έναν. αυτοί που λένε οτι το κάνουν για τον εαυτό του λένε μπούρδες. Αυτός δε θα το δει ποτέ. ότι και αν αλλάξει. Δυστυχώς στη μνήμη των ανθρώπων χαράζεσαι πάντα κάπως και αυτό δεν αλλάζει.

Δες πως γίνεται με τους γονείς και την οικογένεια, παντα θα σε βλέπουν καπως. οι άνθρωποι εύκολα δεν αποδέχονται και δε βλέπουν την αλλαγή των άλλων. Εδω δε βλεπουν τη δικη τους αλλαγη, θα δουν τη δικη σου?

Ασε που δεν τους αρέσει όταν οι αλλοι βελτιώνονται. Και κατι τελευταίο, πολλές φορές δεν είναι οτι ο άλλος δεν ειδε οτι αλλάξαμε, αλλα αλλάξαμε τόσο πολύ και τοσο καλά που αυτός εχει μείνει ο ίδιος και πλέον είμαστε πολύ πιο "ψηλά" από αυτόν.