Κάνε με να περιμένω και ας πληγώνομαι

Δεν ειναι τιποτα μωρέ!

Κάθομαι στο αμάξι για ενα τελευταίο τσιγάρο πριν ανεβώ σπίτι και βάζει στο Ραδιο Πυξ Λαξ!

Ενα τραγούδι που παλιά αγαπούσα αλλα τελικα μάλλον αυτο το παλιά ήταν όταν ήμουν ακόμα παιδι και δε φοβόμουν τον πονο! Ίσως γιατι είχα την αγκαλια της Μαμας να με προφυλάσσει και να ξεχνιέμαι! Και ίσως επειδή όταν εισαι παιδι νομίζεις οτι και μεσα απο τον πονο Ζεις!

Τελικα πλεον θεωρούμαι γριά! Και θα αναρωτηθείς αν αυτο ειναι κατι που το κατάλαβα τώρα Κυριακη βράδυ στις 11 παρα! Μπα οχι! It was way clear απο τα κεριά πανω στην τούρτα!

(Πίσω στο θέμα...) το τραγούδι έλεγε: "κανε με να περιμένω και ας πληγώνομαι"....

Ποσο μεγάλη ειρωνια να κάθεσαι να δέχεσαι τον πονο απλα και μονο επειδή τον γνωρίζεις ή επειδη νομίζεις οτι δε θα υπάρξει ευτυχία!

 Και ειναι και αυτοί οι σοφοί που λένε να βρούμε αυτο που μας πληγώνει και να το αφήσουμε να μας σκοτώσεις. Γιατι ρε φίλε; Ειναι ο πόνος ζωή;; Η χαρα τι ειναι δηλαδή;; Ίσως τελικα να μη δέχομαι πλεον τιποτα που να έχει μεσα τη λέξη πονο, τουλάχιστον αυτα που τον επιτρέπουν!

 Θα ήθελα η ζωη να μην έχει πονο! Γιατι κάποιος που σαγαπαει αρχικά δε θα σε έκανε να περιμένεις και ποσο μάλλον να περιμένεις με τον πονο παραμάσχαλα..! Πήγε 11.... Σε λιγο θα γίνω κολοκύθα...!

Auf Wiedersehen.....

ΣΤ