Lucky Blonde

    Έτσι ειναι οι ζωές σας! Παράλληλες! Ζει ο καθένας την καθημερινότητα του μεχρι εκείνη τη στιγμη, την άκυρη, την ανύποπτη που συναντιέστε!      Και καταλαβαίνεις οτι γεννήθηκες για αυτόν και αυτός για σένα! Ανούσια τα αποκαλείς όλα και ξαφνικά δίνει νόημα σε ολα αυτά που πέρασες!       Τώρα καταλαβαίνω γιατί...για να σε συναντήσω! Αν δεν είχα ζήσει όλα αυτά, τα καλά, τα κακά, τα περίεργα, ποτέ δε θα εκτιμούσα εσένα! Ποτέ δε θα εκτιμούσα εμένα! Ποτέ δε θα εκτιμούσα εμάς! Είμαι αλλος άνθρωπος μαζί σου! Βασικά είμαι αυτό που ήθελα πάντα! Αυτό που έπνιγα μεσα μου για τα "πρέπει" και τα "μη" των άλλων!       Κανένας δε σε θέλει να είσαι ο εαυτός σου! Μόνο εσύ. Έτσι με τα κακά και τα στραβά μου!  Πώς τα αντέχεις; Πώς τα αγαπάς; 

Παρακαλούσαμε να μεγαλώσουμε και τώρα κρύβουμε χρόνια!    Ήταν να μη μπω στα 25... 'Εχω σφιχταγκαλιάσει την κρίση της δεύτερης ηλικίας και πάω! Σε καμιά περίπτωση δε με λες γριά, αλλά εγώ μια κατάπτωση τη νιώθω! Σωματική κούραση από το πολύ γυμναστήριο και ψυχική που τα χρόνια περνάνε και δεν τα έχω χορτάσει! Μέχρι τα 25 βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και μετά τα 25 ψάχνουμε τρόπο να παγώσουμε τον χρόνο!

    Ασταμάτητες αγκαλιές. Και ασταμάτητες σκέψεις! Καμιά φορά η ζωή τα φέρνει παράδοξα! Η ζωή τα φέρνει και εμείς τα παίρνουμε παραμάσχαλα και πάμε! 

   Δε μ´αρέσει η λέξη εχθρός. Ε, είναι λιγο βαριά για εναν ανθρωπο που είχες στη ζωή σου! Είναι όμως εκδικειτικοί οι άνθρωποι και ιδιαιτέρως οι γυναίκες!!

      Καταρχήν συνειδητοποιώ οτι γερνάμε! Όλοι γάμοι, αρραβώνες, βαφτίσεις! Μια φορά το μήνα πάμε για event στην εκκλησία και ανα τρίμηνο ειμαστε καλεσμένοι σε καμιά κηδεία!     Αυτά είναι υποχθόνια σχέδια του Θεού για να πηγαίνουμε στον "οίκο" του. Τόσο πολύ, εχω να παω σε εκκλησία απο τότε που μας πήγαιναν με το ζόρι με το σχολείο να κοινωνησουμε. Τί αμαρτίες μπορεί να κανει ενα παιδάκι στο δημοτικό για να πρεπει να κοινωνάει τόσο συχνά! Το σύστημα μπάζει από παντου αλλα δεν ειναι της παρούσης αυτό! 

      (Episode 2.)      Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Α ναι! Στην Παρασκευή το πρωι... Που εφυγα τρέχοντας απο το σπιτι του Γιώργου δίνοντας ενα φιλί στον Νίκο.      Όλη η μέρα στο γραφείο πέρασε με το να τον σκέφτομαι! Αυτόν, τα μάτια του, τα φιλιά του, τις κουβέντες μας, το άρωμα του, την αγκαλιά του....και η λίστα τελειωμό δεν έχει!     Κανονικά πρέπει να βγει ένας νόμος που να σου επιτρέπει να μένεις σπίτι σου μετά από τέτοιες βραδιές.... Πού να εξυπηρετήσω εγώ κό σ μο τώρα, πώς να ασχοληθώ με τα λογιστικά της επιχείρησεις. Έναν λογαριασμό πήγα να πληρώσω το πρωί και αντί για τον λογαριασμό, του έδωσα τη συνταγή για σουφλέ του Παρλιάρου που είχα εκτ υ πώσει! Δε λειτουργεί το μυαλό. Βασικά το άφησα μαζί του. Εκεί κάπου στα λακάκια του και τους κοιλιακούς του!