Οράματα, άνδρες και πειράματα!

    Πότε θα μάθει επιτέλους η ρημάδα η καρδια να μην ακολουθεί το άπιαστο. Να μην ψάχνει το απίθανο, να μη ζητά το ουτοπικό! Μπροστά μας τις εχουμε όλες τις αλήθειες. Δε βλέπουμε όμως. Στραβοί σε όλα μας. Αυτόν που αν κοιτάξεις δίπλα σου, ειναι εκει....αυτόν πρεπει να αγαπάς! Όχι αυτόν που σε βασανίζει! Τον μωρό. Τον μικροπρεπή. Που βάζει όρια και φραγμούς!     Αυτός θα σε πονέσει! Και αν αγαπούσες εστω και λιγο την καρδια σου θα είχες μάθει.... Ότι αγαπη είναι αυτός να είναι εκεί παντα για σενα και εσύ να τον αγαπάς με όλα του τα ελαττώματα! Αυτός το κάνει. Εσυ; Και ειναι δίπλα σου. 

    Και εσύ; Σκεφτεσαι το όνειρο! Αυτό που έπλασες μονη στο μυαλό σου! Γιατί αυτός που ονειρεύεσαι δεν είναι εκεί! Αν ήταν εκει θα ονομαζόταν "αλήθεια" και όχι όραμα! 

    Φάγαμε τις ώρες μας να ζητάμε κάτι που δεν έχουμε και να κυνηγάμε το διαφορετικό! Νομίζοντας παντα οτι ευτυχία ειναι αυτό που δεν εχουμε! Πόσο λαθος κάναμε.....πόσο λαθος κάνουμε! Αν έστω και μια στιγμή νιώθαμε ευτυχισμένοι με αυτό που εχουμε, πόσο χαμογελαστοί θα είμασταν οι ανθρωποι! 

    Μια ζωή κυνηγώντας τα οράματα....και κάνοντας πειράματα με άνδρες υποκατάστατα. Έτσι περνάμε τις ζωές μας! Και οι μέρες πάνε στράφι να σκεφτόμαστε πώς θα φτάσουμε το άπιαστο. 

    Και ξες τί ειναι άπιαστο; Αυτό που καθεται εκεί στην άκρη και δεν κάνει καμιά προσπάθεια να ερθει πιο κοντά! Αφήνει εσένα, εκεί, να βασανίζεσαι να προσπαθήσεις να το φτάσεις. Και δεν τον νοιάζει από πόσες καταιγίδες περνάς! Δεν κοιτάει καν στο μέρος σου! Και τις νύχτες που καταστρώνεις σχέδια προσέγγισης.....η πραγματικότητα κοιμάται δίπλα σου! Και είναι αυτή που σε κοιτά την ώρα που πασχίζεις για το όραμα! Και σε νίωθει, και σε καταλαβαίνει. Και σε ξέρει. Και όταν για λιγο απογοητεύεται και πίσω στην αγκαλιά της γυρνάς, αυτή είναι εκεί. Αυτός είναι εκεί. 

    Αλλά τα μάτια σου θολωμένα. Η καρδιά τυφλωμένη και τα ματια σου θολωμένα! Τί κακός συνδυασμός! 
  

  Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους την αξία τους;;; Αυτών που μας ξέρουν καλά. Που πονάνε όταν χτυπάμε και μιλάμε με τα μάτια.... Πότε; 
  

  Και μιλάω για αυτούς λες και δε βρέθηκα ποτέ στη θέση τους. Εκεί ήμουν και εγώ! Όταν αγαπούσα και ημουν παρούσα, όταν επέμενα και δεν με έβλεπε καν. Όταν πληγώθηκα και ειπα πως δε θα το κανω εγω αυτο ποτέ σε κανέναν! 

    Και τώρα να....κάθομαι τυφλή και νομίζω πως το φως μου είναι το όραμα! Να το δοκιμάσω και αυτό... Να το δοκιμάσω και το άλλο. Και όλο πειράματα. Άπιαστοι άνθρωποι. Αδρανείς! Τί να τους κάνεις αυτούς; Τί έχουν να σου προσφέρουν; Αυτό που μονη έπλασες στο μυαλό σου; 

   Ποιο μυαλό; Μυαλό μεθυσμένο δεν είναι μυαλό. Σε μεθάνε τα οράματα. Ειναι Σειρήνες! Δεν ακούς τη λογική, δεν ακούς την καρδιά. Σε μαγεύουν, σε ζαβλακώνουν. 

Και κλαίμε τα βράδια που αφήσαμε αυτούς που καναν όνειρα για μας, για να κυνηγάμε τα οράματα! Και ναι...αυτό είναι δυστυχία φίλε μου. 

 Και άσε τα πειράματα που έφεραν δάκρυα και αγκάλιασε την αγκαλιά που νιώθει την καρδιά σου! 

 ΣΤ