Αγαπητέ πρώην, RIP.

 Βράδυ Τρίτης, αυτή η βδομάδα δεν περνάει με τιποτα. Καθόμαι στο σπίτι μόνη σαν το λεμόνι και γράφω, γράφω χωρίς σταματημό. Νομιζα τον τελευταίο καιρό ότι δεν έχω έμπνευση, οτι τιποτα δε μου δίνει το ερέθισμα να γραψω! Και μετά μπήκα στα emails μου. Εκεί λοιπόν βρήκα όλα τα μηνύματα από άνδρες και γυναίκες που διαβάζουν το blog. Εκεί να δεις έμπνευση! Ταυτίστηκα τόσο πολύ με ολους εσάς και με τα προβλήματα σας που πνίγομαι σημερα στην έμπνευση! 
    100% ταυτίζομαι με όλους εσάς που θέλετε να διαγράψτε τους πρωην και τις πρωην σας από το μυαλό, την καθημερινότητα και τη ζωη σας! 

    Δεν υπάρχουν λύσεις σε αυτά τα θέματα! Πώς να τον βγάλεις από το μυαλό στου όταν ακομα η καρδιά σου είναι εκεί; Πώς να τον ξεχάσεις όταν ανα μισή ωρα, το πολύ, κοιτάς το κινητό μπας και σου έχεις στείλει κάτι....οτιδηποτε! Αρκεί να σου δείξει ότι σε σκέφτεται ακόμα! Ακόμα και να σε βρίσει!

    Έτσι είναι ο έρωτας. Αρκείσαι με οποιοδήποτε συναισθημα! Αν δε μ´αγαπάει ας με μισεί έστω! Το έχουμε χάσει εντελώς! Κακός σύμβουλος ο έρωτας. Και αυτές οι αναμνήσεις;;; Τί κακό μας έχει βρει! Πώς τις αποκληρώνεις; Δεν τις θέλω μέσα στο μυαλό μου! Βρείτε μου ένα κουτί να τις βάλω μαζί με τα πράγματα του, να τις πετάξω στο πατάρι και μια φορά το χρόνο -μόνο- να τις ανοίγω έτσι σαν μνημόσυνο στη μνήμη του!  

    Πώς να πεθάνει για σένα; Εχω φτάσει σε σημείο να παρακαλάω να βρει καμια άλλη για να τον ξεπεράσω! Ειναι που είμαι και πολύ κιουρία και αν προχωρήσει τη ζωή του θα σταματήσω να ελπίζω. Και αν σταματήσω να ελπίζω δόξα το Θεό υπάρχουν φαρμακεία με κώνειο να παω να φαρμακωθώ!

     Εχω σκεφτεί διάφορους τρόπους για να τον βγάλω απο το μυαλό μου! Το να αρχισω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ήταν η πρώτη και κατα την άποψη μου υπερ-ώριμη σκέψη μου! Δεν το εκανα! Φοβήθηκα να μην πονέσω! 

    Τον ψυχικό τον πόνο τον αντέχω! Τον εχω μάθει καλά! Μου τον έμαθε αυτός δηλαδή θελω δε θελω! Δε με ρώτησε ο κύριος, κατάλαβες...... 

Να ερθει να μου πει "Θες κυρία μου να σε διαλύσω ψυχολογικά;" Να ξερω και εγω να πω ενα "Όχι." Τύπου Μεταξάς με μπούκλα και πέρλα να γλιτώσω αυτο το trip. 

     Το ταξίδι του έρωτα καλό ήταν. Υπερβολικά καλό! Γι'αυτό ο χωρισμός πόνεσε! Γιατί όλα ήταν πολύ! Έτσι μου έμαθε ο αλήτης να αγαπάω. Πολύ! Και βρικομαι μετά σε άλλες δυο σχεσεις που το μέτριο και το φυσιολογικό δε μου έφτανε! Γιατι;;; Γιατί ήθελα εκείνον! Ήθελα τη σχέση που ειχα μαζί του, τον έρωτα που ένιωθε για μένα και το πάθος που ένιωθα για πάρτη του! Ήθελα αυτό που ημουν εγώ μαζί του! Αυτή τη Στέλλα την έχω ξεχάσει προ πολλού! 

     Μαλακίες. Ξεπερνάμε άλλα και άλλα! Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εναν ανδρα; Τί έχουν; Μέλι; 

Δεν είναι συνήθεια ούτε κόλλημα ούτε τίποτα ανώριμο! Είναι έρωτας. Αν και ο έρωτας είναι ότι πιο ανώριμο υπαρχει απο συναισθημα!

     Και αν με ρωτήσεις γιατι τον αγαπω δεν ξερω να σου πω. Ενώ ας πούμε, τα φασολάκια ξερω γιατί τα αγαπώ, γιατί ταιριάζουν και με κρέας και με κοτοπουλο ανάλογα τα γούστα, βουτάς όσο ψωμί θελεις μέσα, μεχρι σκασμού, και προπάντων, τρώγεται με απεριόριστη φέτα τυρί!

(Προφανώς μέσα στη στεναχώρια μου και την ευαισθησία μου για τα Χριστουγεννα πειναω κιόλας!) 

     Είχα σκεφτεί κι άλλους τρόπους για να τον ξεχάσω, να τον σκοτώσω! Αυτός ο τροπος ομολογώ ακομα παιζει δυνατά στο μυαλό μου! Ψάχνω εναν εχεμυθο ελεύθερο σκοπευτή! Εχω ήδη φανταστεί τον εαυτό μου στην κηδεία του, να φορέσω επιτέλους εκείνο το μαύρο το ξωπλατο που το ειχα παρει για τον Βέρτη (στον οποίο δε με πήγε ποτέ ο μακαρίτης), την πέρλα την πανάκριβη, τις Louboutin να κάνει αντίθεση ο κόκκινος πάτος με το αίμα στο φέρετρο!              Μακάβριο το ξέρω! Αλλά δε θα παω και απεριποίητη οπως τη μερα που με χώρισε που δε μου το ειχε πει νωρίτερα να ντυθω κατάλληλα!

 ( κάπου εδω συμβουλή προς τους φίλους άνδρες, οταν θέλετε να τη χωρίσετε πείτε τους "Θα βγουμε για να σου πω να χωρίσουμε, Ντύσου κατάλληλα." Να ερθει με το ανάλογο dress code η κοπελα!) 

     Προτιμώ μετά τον χωρισμό να βάλω στο fb "Widowed" παρά "Single". Άλλο το κύρος ρε παιδί μου!  

      Και κάθομαι τώρα στα Για-Πάντα-25 και σκέφτομαι όλα αυτά που είχαμε ζήσει. Και μετά από καθε ανάμνηση έρχεται ο πόνος που με εκανε να νιώσω. Ετσι ανάμεσα στα χαμόγελα τσουπ το μυαλό να μου θυμίσει πόσο πόνεσα! Και κάπου εκεί ειναι που ειπα τέλος! Αυτό το χιλιοειπωμένο τέλος! Το έχω πει τόσες φορές αλλά ηρθε η ώρα του!  

     Δεν έχει νόημα ούτε λεπτό να τον σκεφτεσαι όταν αυτός βράζει μέσα του και δεν στο λεει! Δεν είναι έτσι η αγαπη! Και να ειναι δεν τη θελω! 

     Θα βγω στον κήπο με το μονόπετρο να θαψω τη φωτογραφία του που εχω και σε κάδρο η προχωρημένη παναθεμα με! Δεν ειναι και τιποτα, εχω βρει και πολύ ωραία στη φωτο και θα τη φανε τα σκουλήκια τωρα! Χαλάλι.

 Αν ειναι να τον ξεχάσω, χαλάλι!

 Ζωή σε μας! 

 ΣΤ