Lucky Blonde

Και πόσες φωνές ξοδέψαμε να ουρλιάζουμε πώς νιώθουμε και κανείς να μην ακούει! Και τελικα καταλαβα οτι δεν χρειαζεται να σε ακούνε αλλα να σε νιώθουν! Να σε καταλαβαίνουν! Οι ανθρωποι ειναι τοσο διαφορετικοί μεταξύ τους! Κανεις δεν θα καταλάβει τον πονο σου, την αγαπη σου, την αγανάκτηση, το πάθος σου! Τζαμπα φωνάζεις. Τζάμπα ορείεσαι. Τζάμπα παλεύεις! 

Δεν μπορώ να βάλω και πολύ τη λογική μαζί του. Τί πολύ δηλαδη; Καθόλου! Και δεν νομιζω οτι υπάρχει και λόγος!  Ανεβήκαμε χεράκι χεράκι τα δυο μας πάνω για να ετοιμαστούμε! Σαν τα μικρά παιδάκια που πανε χέρι χέρι λες και θα χαθούν στο δρόμο! Δεν μπορώ να καταλάβω την ανάγκη του να με αγγίζει! Συνεχίζει να μη θέλει να μου πει τί εχει οργανώσει και η ελάχιστη λογική που μου εχει απομείνει λεει οτι το περισσότερο που μπορεί να κανει στο Σάνη ειναι να με πάει στα άλογα για ιππασία! Μπαίνω και εγω η έρημη να κανω ενα μπάνιο να βρωμάω τουλαχιστον στάβλο με αφρόλουτρο Johnson's Baby Shampoo και ανοίγει την πόρτα!

     Δεν γράφω πολύ τον τελευταίο καιρό. Όταν πονάς δεν έχεις διαθεση, χρόνο και δύναμη να γράψεις. Το αποφεύγω, δεν ειναι ότι δεν θέλω. Καμιά φορά θέλει πιο πολύ δύναμη να κοιτάξεις το πρόβλημα κατάματα παρά να το αποφύγεις. Φοβάμαι πώς αν το δω κατάματα και του δώσω όνομα και λέξεις, θα μου δώσει και αυτό με τη σειρά του τον ανάλογο πόνο. Και γιατί να κλάψω? Για να το ξεπεράσω? Έτσι ξεπερνιέται τελικα?