Βιάστηκες να φύγεις ή εγώ βιάστηκα να σ´αγαπήσω.

  

  Δεν γράφω πολύ τον τελευταίο καιρό. Όταν πονάς δεν έχεις διαθεση, χρόνο και δύναμη να γράψεις. Το αποφεύγω, δεν ειναι ότι δεν θέλω. Καμιά φορά θέλει πιο πολύ δύναμη να κοιτάξεις το πρόβλημα κατάματα παρά να το αποφύγεις. Φοβάμαι πώς αν το δω κατάματα και του δώσω όνομα και λέξεις, θα μου δώσει και αυτό με τη σειρά του τον ανάλογο πόνο. Και γιατί να κλάψω? Για να το ξεπεράσω? Έτσι ξεπερνιέται τελικα?

    Λένε όλοι οι μεγάλοι ότι δεν πρέπει να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να γράψεις, έστω και μια παράγραφο. Για να σας δω εσάς στα δύσκολα... που κάθομαι και βλέπω το λάπτοπ και δεν θέλω να το πλησιάσω, τί θα κάνατε. Αν αρχίσω δεν ξέρω πότε θα τελειώσω, και πως.... Διαβάζω λοιπόν τα δικά σας μειλ και τα δικά σας προβλήματα και κάθομαι και δίνω προτεραιότητα σε αυτά. προτεραιοτητα ή είναι και αυτό μια δικαιολογία. Πόσο ψεύτικη πρεπει να ειμαι να σας συμβουλευω και να σας ζητάω να μοιραστείτε το πρόβλημά σας μαζί μου όταν εγώ το δικό μου δεν μπορώ καν να βρω τη δύναμη να το σκεφτώ. Πόσο μάλλον να το γραψω και να το αποθηκεύσω στον φάκελο "αυτά που πονάνανε".

    Έλαβα λοιπόν πριν απο μέρες ενα μήνυμα απο μια αναγνώστρια και μου έκανε τα παράπονα της. Όπως και πολλές άλλες. Γιατί δεν γράφεις? Θέλουμε κι'άλλα posts σου. Κι' 'αλλα βιντεάκια κτλ. Και της απάντησα ειλικρινά. Ότι μέσα μου είμαι κενή. Ή απλά ειμαι τόσο γεμάτη από πόνο που έχω μουδιάσει. Και μου απάντησε πως οι άνθρωποι με εμπνευση έτσι πρεπει να εκφραζονται. Να γράφουν.

     Και την άκουσα. Γιατί όση δύναμη σας δίνω εγώ με τις συμβουλές μου, αλλη τόση, να ξέρετε, μου δίνετε και εσείς. και τώρα ειδικά που νιώθω ότι το έχω πραγματικα ανάγκη.

Και ενω τα κέιμενα πρεπει να έχουν αρχή, μέση και τέλος, αυτό το δικό μου έχει πόνο, σκέψεις, συναίσθημα και μια άνω τελεία για να μην χάσω το μυαλό μου. Και ξεκίνησα με μια πρόταση που δεν φεύγει από το μυαλό μου εδώ και μέρες, που την επαναλαμβάνω κάθε βράδυ μέχρι να με πάρει ο ύπνος καπου εκεί πριν το πρώτο δάκρυ. "Βιάστηκες να φύγεις ή βιάστηκα να σ'αγαπήσω??

 Και τελικά Ποιός ορίζει πόσο χρόνο πρέπει να σου πάρει για να ερωτευτείς? να αφαιθείς? ποιος θα μου πει εμένα πότε πρέπει να δώσω την καρδιά μου; 

Και γελάω ειρωνικά. Πόσο υποκειμενικός είναι ο χρόνος; Για μένα ήσουν όλη μου η ζωή και για σένα ημουν μια στιγμή. Αδικία ή μάθημα; Ένα με νοιάζει, μόνο ένα, πόσο γρήγορα έφυγες! Εκεί που εγώ αφαίθηκα! Εκεί που δεν μπορούσα να ζήσω μακριά σου. Εκεί που σε ειχα ανάγκη. Εκεί που αγάπησα τη ζωή μου μαζί σου! Χρόνος; Ποιός χρόνος ρε? Τί δουλειά έχει ο χρόνος με τον έρωτα? Δευτερόλεπτα χρειάζονται για να μαγευτείς! Ένα βλέμμα και πολύ σου λέω! Έναν άνθρωπο τον έχεις δει πολλές φορές αλλά μόνο μία τον κοιτάς! Μια μονο τον κοιτάς αληθινά, ειλικρινά! Έχει άραγε σημασία; Αν είναι μια μέρα, ένας μήνας, ένας χρόνος; Ποιός έχει το δικαίωμα να μου απαγορεύσει να σε ερωτευτώ έστω από την πρώτη βραδιά; 

Κάποιοι το ονομάζουν ανάγκη, άλλοι μιλούν για απαγκίστρωση, δεν με φοβίζει το μόνη απλά προτιμώ το μαζί! Αν ελπίζω; Δεν ξέρω! Δεν πρέπει! Δεν είναι σωστό! Και αρχίζω να χρησιμοποιώ λέξεις που με τρομάζουν. Θέλω όλες να τις ορίσω. Χρόνος, έρωτας, φόβος, ανάγκη, σωστό, λάθος. Πείτε μου τί σημαίνουν γιατί μάλλον δεν ξερω! Είναι σαν το σ´αγαπω. Αυτό που ειπαμε! Και αλλιως το εννοούσα εγώ και αλλιώς εσύ! Το δικό μου είχε ζωή και το δικό σου τέλος! Κάποιος να μου ορίσει και το "τέλος". Τί σημαίνει; Φέρτε μου ενα λεξικό πριν βάλω κιαλλο ποτό! Να μου πείς γιατί πριν φύγει είπε "τέλος" ενώ για μένα τότε ήταν η αρχή! Εγώ εκεί άρχισα να πονάω! Άρχισα να μαθαίνω να είμαι μακριά του! Στο δικό σου "τέλος" εμένα άρχισε ο δικός μου πόνος! 

Να τα βράσω και τα λεξικά και όλα! Ξέρεις τί λένε τα λεξικά; Οτι τέλος ειναι η ολοκλήρωση. Τέλος σημαίνει και ο θάνατος και η λήξη! Μια λέξη που ορίζει άλλου την χαρά και άλλου τη θλίψη! Ναι, γιατί υπάρχουν πάντα δυο πλευρές! Έτσι λένε για το τέλος! Μια λέξη σαν το νωρίς! Σύντομα, πρώιμα. Έτσι όπως έφυγες και εσύ! Σύντομα! Έτσι όπως σ´αγαπήσα εγώ,πρώιμα! 

Βιάστηκες να φύγεις. Γιατί; Άσε μην απαντάς! Και άσε με εδώ να πιστεύω οτι δεν έφταιγα! Να πιστευω οτι δεν σε φοβίζει η άγαπη, οτι δεν σε έπνιξε το ενδιαφερον! Γιατί καλυτερα να μην σε έχω στο μυαλό μου σαν δειλό! Γιατί σύντομα και εγώ θα τιμωρήσω τον εαυτό μου που αγάπησα έναν δειλό! 

Τέλος!