Μείνε στη γριά κότα να ψάχνεις το ζουμί.
Κρατιέμαι τόσο καιρό, δε μιλάω δε μιλάω αλλά θα έσκαγα. Όχι ότι και εγώ δε θα φτάσω καααααποια στιγμή τα 40 (μέχρι τότε θα είμαι 25) αλλά προς το παρόν έχω κάθε δικαίωμα να θάβω γιατί έχω και ένα μπλογκ και ότι θέλω κάνω. Που λες, αυτός ο άνθρωπος αυτός, τα έχει εδώ και κοντά χρόνο θαρρώ, με μια σαραντάρα. Και αν δεν είναι σαραντάρα αδιαφορώ. Άλλωστε το μισό υπέρ του μαθητή. Άρα αν είναι 37 μετράει για σαράντα. Και μεγάλη της τιμή που γράφω για αυτήν αλλά τι να κάνω και εγώ; διαβάζω μηνύματα σας που έχετε όμοια προβλήματα και είπα να το μοιραστώ να ταυτιστείτε και με αυτό να μαζευτούμε για ένα ποτακι όλες εμείς οι υπεράνω να πάμε να πέσουμε από τον Ζάλογκο. Το ποστ αυτό δεν είναι για να τον χωρίσω από αυτήν (μιας και τέτοιος που είναι ας τον έχει να τον χαίρεται) αλλά για να διευκρινήσω τους λόγους που προτιμάνε οι αλήτες να είναι με αυτές τις γριές κότες (το ζουμί ψάξε ψάξε δε θα το βρεις) και όχι με εμάς που σφύζουμε από ζωή και είμαστε και πιπινακια και ακόμα δε...