Το πρώτο μας φιλί.

Σε θέλω στο μουντ, σε θέλω συγκεντρωμένη. Πώς περνάς όταν κάθεσαι στην παραλία μόνη σου στις 7:30 το απόγευμα και μια υπενθύμιση στο ρημάδι το φβ σε πηγαίνει ένα χρόνο πίσω, τέτοια μέρα ακριβώς, που τον ερωτεύτηκες για πρώτη φορά. Ναι για πρώτη φορά, γιατί μετά από αυτήν ακολούθησαν κιαλλες. Βασικά ας ειμεθα ειλικρινείς, κάθε φορά που τον συναντούσα μετά από εκείνη, τον ερωτευόμουν ξανά. 

Ας τα πάρω όμως από την αρχή για να νιώσεις το βάσανο μου που είναι όμοιο με εκείνο του Μακρόπουλου στο γνωστό και μη εξαιρετέο «επέτειο χωρισμού εγώ γιορτάζω, τη ζωή μου τώρα αλλαζω με ένα γράμμα που άφησες εδώ.....» και λέει λέει ο καρμίρης και πώς τον νιώθω, λέει στο τέλος «πόσο θέλω να σε ξαναδώ» θύμα Μακρό και εσυ. Φίλος μου πολύ. Καταλαβαίνεις !

Δυο χρόνια πριν θα σε πάω τότε που ήμανε ένα λυγερόκορμο πιπινάκι. Δυο χρονάκια μακριά ακόμα από τα τριάντα. Όταν βρέθηκε μπροστά μου αυτός ο αλήτης (όπου αλήτης κάνε εικόνα να το λέω και να μου τρέχουν τα σάλια). Στην αρχή δεν του έδωσα καμία μα καμία σημασία γιατί είμαι και πολύ κυριλέ και τι δουλειά έχω εγώ με αυτόν το χίπι. Προσπαθούσε το παιδί μάταια επί σχεδόν ένα χρόνο να με κερδίσει αλλά εγώ δεν μπορούσα καν να ασχοληθώ μαζί του μιας και η ζωή έτρεχε και έχουμε και δουλειές (μη χέσω). Φτάνει όμως καλοκαίρι του 2017, και μες τη χαλαρότητα του καλοκαιριού αποφασίζω μετά από meeting με φίλες και τη συνοδεία κρασιού να το ζήσω αυτό που μου προκαλούσε ο αλήτης και να το τολμήσω. Φοβόμουν βλέπεις ότι δεν είναι της πάστας μου. Ελαφρόμυαλος γόης που πάει όπου τον βγάζει το κύμα σα να μην υπάρχει αύριο. Δεν είχα καμία όρεξη να εμπλακώ συναισθηματικά με έναν άνδρα που δε δένεται. 

Βρίσκω λοιπόν από το πουθενά το θάρρος και λέω θα πάω και όπου μας βγάλει γιατί όπως λέν´ και στο χωριό μου «Better an Oops than a What if». Επιμένω, τι δουλειά είχα εγώ με αυτόν; 

Αποφασίζω να ενδώσω λοιπόν σε ένα παιχνίδι ιεραρχίας, που αυτός δεν ήξερε ότι παίζουμε, σε ένα φαύλο κυνηγητό, που αυτός δεν ήξερε, σε μια τρελή καψούρα, που αυτός δεν ήξερε και τώρα ένα χρόνο μετά σε μια επέτειο συναισθηματικής λιγούρας που επίσης δεν ξέρει και δεν πρόκειται να μάθει ποτέ που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή ανάθεμα δεν καθόμουν σπίτι μου καλύτερα και αλλά τέτοια μοιρολατρικά!

Γεγονότα από το στορυ φίλη κολλητή μου θα μάθεις σε επόμενα ποστ μην τα κάψουμε, καταλαβαίνεις. 

Το σημερινό point είναι ότι το πρώτο μας βράδυ εκεί σε μια παραλία, την πρώτη φορά που ένιωσα τα χειλη του να με φιλάνε έκανα κάτι για πρώτη φορά. Ως γνωστή κουλή, εβγαλα φωτό μια σελφι μόνο τον εαυτό μου. Γιατί; Γιατί δεν είχα ξανανιώσει να χαμογελάω έτσι. Και λέω θα βγάλω φωτό για να μου μείνει και να μου θυμίζει πόσο ευτυχισμένη ένιωθα εκείνο το βράδυ. Και επειδή ακόμα και σήμερα ένα χρονο μετά δεν μπορώ να σου εξηγήσω πως ένιωθα, η φωτό εκείνη ήταν η απόδειξη μου. Μια απόδειξη όμως που είχα ποστάρει στο φβ για το επετειακό της φάσης και επειδή ήθελα εκείνη τη μέρα να τη θυμάμαι. 

Έρχεται λοιπόν το φβ και μου τη θυμίζει. Αφού το ήθελες μωρή, θα μου πεις, το ήθελα τότε. Τώρα μετά από όλα όσα πέρασα ΓΙΑ αυτόν και ποτέ ΜΕ αυτόν, δε θέλω να θυμάμαι.

In conclusion λοιπόν, πώς να ξεχάσω αυτό που με έκανε να νιωσω εκείνο το βράδυ, πώς να διαγράψω την καψούρα που του είχα, πώς να δυναμώσω ώστε όταν τον βλέπω να μη θέλω να πνίξω με φιλιά, πώς να επουλώσω τις πληγές ; Ωραία επέτειος. Μια επέτειος που δε θυμάται καν γιατί ποτέ δεν είχε την ανάγκη να βάλει σημάδια για να μην ξεχάσει τη μέρα. Μια επέτειος που ο ουρανός είναι παρόμοιος με πέρυσι και περιμένω να νυχτώσει και να κοιτάξω τα αστερια να δω αν είναι τα ίδια με τότε. Γιατί για να σου ξεκαθαρίσω την αιτία του τόσο μελό ποστ, εγώ φίλε δεν κοιτούσα και δεν κοιτάω ποτέ τα αστερια, δε με νοιάζουν καν, δε με συγκινούν τα φεγγάρια και δεν κατάλαβα ποτέ τι πιο ρομαντικό έχει ένας έναστρος ουρανός από ένα πιτόγυρο. Εκείνο το βράδυ όμως σε μια μόνη ξαπλώστρα πάνω, στην αγκαλιά του μέσα και ενώ με κοιτούσε λες και δεν ήθελε να με ξεχάσει ποτέ εγώ κοίταξα τον ουρανό έτσι από αμηχανία. Και πρώτη φορά κατάλαβα την ομορφιά του. Κοιτούσα έναν ουρανό και ακόμα δεν έχω ξεχάσεις πώς έλαμπαν τα αστερια και πώς έλαμπε η καρδιά μου χάρη σε αυτόν τον αλήτη. 

Πάω για βουτία.

Καληνύχτα. 

ΣΤ