Ο Έρωτας στα χρόνια του Κοροναϊού.

Και ξυπνάς μια μέρα εκεί μέσα στην καραντίνα και κοιτάς γύρω σου και δίπλα σου και μέσα σου και συνειδητοποιείς πόσα έχεις κάνει λάθος, πόσα έχεις κάνει γιατί το θέλουν οι άλλοι και πόσα περισσότερα ΔΕΝ έχεις κάνει καν....

Θα μου πεις η καραντίνα σου φταίει? Όχι, δεν κατάλαβες. Την ευχαριστώ την καραντίνα. Την αγαπώ. Την ευγνωμονώ. Μου άνοιξε τα μάτια. Για να σας τα ανόιξω και εγώ με τη σειρά μου, όσο μπορώ και όσο μου επιτρέπετε.

Δεν είναι λάθος οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας. Σε λάθος δρόμο νομίζαμε εμείς οτι πηγαίνουμε όταν τουσ γνωρίσαμε. Μπήκαμε μαζί λοιπόν σε αυτό τον δρόμο, σε αυτόν τον χορό και χορέψαμε. Και όταν ξαφνικά ο δρόμος κατέληξε αδιέξοδο τσαντίζεσαι με τον διπλανό σου λες και φταίει αυτός. Οχι, μάτια μου. Εσύ φταις που διάλεξες να πας από εκεί. Ενώ τον έβλεπες τον δρόμο στην αρχή τραχύ και χωματόδρομο. Και νόμιζες αθώα μου ότι θα τον φτιάξεις εσύ? Τι αξία έχει μια διαδρομή αν κατεβαίνεις σε κάθε σταυροδρόμι για να μπαζώσεις τις λακούβες?

Να τον βράσω τέτοιο δρόμο δεν τον θέλω! Και να σου πω και κάτι? Γιατί να πάρω σόνι και ντε κάποιον δρόμο? Ας μην πάρω κανέναν και ας κάτσω σε μια παραλία να απολαμβάνω τη θέα ςτσι αμέτοχη. Γιατί τους ανθρώπους που μένουν αμέτοχοι για κάποιον λόγο όλοι τους συμπαθούν. Ενώ αυτούς που ιδρώνουν για να μπαζώσουν λακόυβες, βρίσκουν παντα κάτι να τους κατηγορήσουν. Άσε , μπρο, κατηγορώ και μόνη μου τον εαυτό μου. Δε θα χρειαστώ τη βοήθειά σου.

Και για να επανέλθω στον τίτλο μη με λέτε και πλανέυτρα.

Τώρα που κλείστηκες θα καταλάβεις πολλα. Και κυρίως όχι αυτά που θέλεις κοντά σου, αλλά σίγουρα αυτά που δε θέλεις. Γιατί όλους στη χαρά τους αντέχουμε. Στον πόνο και στη δυσκολία όμως είναι η ώρα για να τους κάνεις πίσω. Όλους αυτούς που όταν κάλυπτες τις λακκούβες δε σου έδωσαν ούτε μια πετσέτα να σκουπιστείς. Αλλά μετά στη χαρά του κόπου σου το έπαιζαν συμμετέχοντες. Αδερφέ, εγώ κόπιασα για αυτά. Όχι εσύ. Εσύ απλώς κοιτούσες και λογικά από μέσα σου ευχαριστούσες τον Θεό που για άλλη μια φορά σου έστειλε κάποιον που θα τα κάνει όλα για σένα και αντί για σένα.

Τέλος όμως σε αυτά τα φορία που ήρθαν στη ζωή μας και ρουφάνε το μεδούλι λες και τους χρωστάμε κάτι. Εγώ παλεύω για τη δική μου ζωή και μόνο. Και καλό θα ήταν να παλεύει ο καθένας για τη δική του και να μην ψάχνει ανθρώπους γύρω τους για να τους κάνουν τις “δουλειες”.

Αυτό που μας συμβαίνει όσο οδυνηρό και αν είναι στη ρίζα του, φροντίστε αφότου προστατευτείτε , μείνετε μέσα και προφυλαχτείτε, να κοιτάξετε τη ζωή σας σε αυτή τη μονοτονή και ανιαρή μορφή της και να δείτε ποιο δρόμο έχετε ακολουθήσει και αν οι άνθρωποι γύρω σας έχουν σκοπό να σας πάνε μπροστά ή να σας τραβήξουν χαμηλά για έρθετε στο ύψος τους.

Mε υπομονή,

ΣΤ