Ο φόβος φυλάει τα έρμα.

 Το πρόβλημα με τους άλλους είναι ότι πάντα τους δίνω τη δυνατότητα να είναι 100% ο εαυτός τους μαζί μου. Τα πρόβλημα με μένα λοιπόν είναι ότι συνεχίζω να πληγώνομαι όταν βγάζουν τον χειρότερό  τους εαυτό. 

Μα εσυ το επέτρεψες κουκλίτσα μου, γιατί εκπλήσσεσαι; Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας να μπορούν να εκτιμήσουν κ να σεβαστούν αυτήν την ελευθερία που τους δίνω. Όμως όχι. Θέλουν τη γκρίνια, την υποχρέωση, τη μιρλα και τον περιορισμό για να είναι ευτυχισμένοι. Θέλουν το καλούπι τους. Ο φόβος φυλάει  τα έρμα. Δηλαδή η παρανομία θα αποφευχθεί λόγω του φόβου των ανθρώπων για την τιμωρία.

 Εγώ δεν τιμώρησα ποτέ κανέναν. Δεν ήμουν ποτέ αυστηρή με τους ανθρώπους ίσως γιατί αντιλαμβάνομαι τις ευαισθησίες τους; Μπαίνω στη θέση τους; Δεν κρατάω τα προσωπικά μου όρια και τους αφήνω να τα καταπατούν; Είμαι τόσο σίγουρη για μένα και τα τοίχη μου δεν γκρεμίζονται όσο χαμό και αν κάνει κάποιος; Δεν ξέρω. 

Πάντως όταν βλέπω ανθρώπους που τους έχω δώσει τη δυνατότητα να μου πουν τα πιο κρυφά μυστικά τους, τις πιο ενοχές σκέψεις τους, τους πιο μεγάλους φόβους τους, στο τέλος να μην το εκτιμάνε ή να το θεωρούν δεδομένο , πραγματικά τους κοιτώ με απορία και λέω καλά σοβαρά τώρα; Δεν είδες τι σου προσφέρω; Δεν είδες τι ελευθερία είχες μαζί μου, στη σχέση μας; Είτε φιλική, είτε ερωτική , είτε επαγγελματική. Δεν το βάζω σε καλούπια. Αυτό ισχύει σε όλες τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. 

Και αναρωτιέμαι τόσο στοκος είσαι; Τόσο δεδομένο το θεωρείς; Ή μήπως σε φοβίζει; Ή μηπως η δίκη μου ανιδιοτέλεια τελικά δε σημαίνει απαρατήρητα και τα δικά σου όρια. 

Ίσως τελικά έτσι είναι οι άνθρωποι. Οι περισσότεροι. Θέλουν λουριά, χειροπέδες, φίμωτρο, παρωπίδες, ψέματα, υποκρισία. Θέλουν ανθρώπους δίπλα τους που να τους προκαλούν όλα αυτά για να φοβούνται. 

Και τελικά έχουν μεταφράσει τα όρια ψέμα κ το ψέμα όρια και κοιμούνται το βράδυ κ βλέπουν στον ύπνο τους τη ζωη που θα θέλαν να έχουν. 

Καλημέρες! 

ΣΤ